الاغ پیر فرصت طلب

الاغ پیر فرصت طلب

کشاورزی الاغ پیری داشت که یک روز اتفاقی توی یک چاه بدون آب افتاد. 

کشاورز هرچه سعی کرد نتوانست الاغ را از توی چاه بیرون بیاورد.برای اینکه حیوان بیچاره زیاد زجر نکشد، 

کشاورز و مردم روستا تصمیم گرفتند چاه را با خاک پر کنند تا الاغ زودتر بمیرد و زیاد زجر نکشد.

مردم با سطل روی سر الاغ خاک می ریختند اما الاغ هر بار خاک های روی بدنش را می تکاند

 و زیر پایش می ریخت و وقتی خاک زیر پایش بالا می امد سعی می کرد روی خاک ها بایستد.

روستایی ها همین طور به زنده به گور کردن الاغ بیچاره ادامه دادند و الاغ همین طور به بالا آمدن ادامه داد

تا اینکه به لبه چاه رسید و بیرون آمد.

مشکلات زندگی مثل تلی از خاک بر سر ما می ریزند و ما دو انتخاب داریم:

اول اینکه اجازه دهیم مشکلات ما را زنده به گور کنند

دوم اینکه از مشکلات سکویی بسازیم برای صعود 

از تلخ ترین طنزهای دنیای فانی

پینه دوزان

پینه دوزان

پینه دوزان امسال جملگی به زیارت کعبه رفتند.

شاه عباس از وزیر خود پرسید: امسال اوضاع اقتصادی کشور چگونه است؟

وزیر گفت: الحمدالله به گونه ای است که تمام پینه دوزان توانستند به زیارت کعبه بروند.شاه عباس گفت: نادان اگر اوضاع مالی مردم خوب بود کفاشان می بایست به مکه می رفتند نه پینه دوزان، چونکه مردم نمی توانند کفش بخرند ناچار به تعمیرش می پردازند، بررسی کن و علت آنرا پیدا نما تا کار را اصلاح کنیم. قابل توجه دولتمردان

( منبع: حکایت ها از سالنامه صالحین نوشته می شود)  

تقوی علمی

لا ادری نصف العلم

گفتن نمی دانم، نیمی از دانش است.(امام علی (ع)

ابن جوزی یکی از خطبای معروف زمان خودش بود. 

رفته بود بالای منبری که سه پله داشت برای مردم صحبت می کرد.

زنی از پایین منبر بلند شد و مسله ای از او پرسید:

ابن جوزی گفت: نمی دانم

زن گفت: تو که نمی دانی پس چرا سه پله از دیگران بالاتر نشسته ای؟

جواب داد: این سه پله را که من بالاتر نشسته ام به آن اندازه ای است که من می دانم و شما نمی دانید.

بنابراین به اندازه معلوماتم بالا رفته ام و اگر به اندازه مجهولاتم می خواستم بالا بروم لازم بود که یک منبری

درست کنم که تا فلک الافلاک بالا می رفت.

تابه من کوچک است

تابه من کوچک است

 

دو مرد در کنار دریاچه ای مشغول ماهیگیری بودند.یکی از انها ماهیگیر باتجربه و ماهری بود اما دیگری ماهیگیری نمی دانست.هر بار که مرد با تجربه یک ماهی بزرگ می گرفت، آن را در ظرف یخی می انداخت.تا ماهی ها تازه بمانند.اما دیگری بمحض گرفتن ماهی بزرگ آنرا به دریا پرتاب می کرد. ماهیگیر با تجربه از اینکه می دید آن مرد چگونه ماهی را از دست می دهد بسیار متعجب بود.بنابراین از او پرسید:چرا ماهی های به این بزرگی را به دریا پرت می کنی؟ مرد جواب داد: آخر تابه من کوچک است.

 

گاهی ما انسانها نیز فرصت های بزرگی که خداوند به ما ارزانی می دارد را قبول نمی کنیم چون ایمانمان کم است.

قابل توجه دانش آموزان عزیز که فرصت تابستان را برای آماده شدن به کنکور قدر نمی دانند.